Pierwsze spotkanie
Trochę kazałem na siebie czekać wiedźminowi. To chyba głównie dlatego, że spodziewałem się raczej, iż nie będzie to proza dla mnie. Po pierwsze: słowiański sznyt, po drugie: formuła opowiadań zamiast powieści. A tu proszę, jakie zaskoczenie. Ta książka jest jak najbardziej dla mnie. I jedno, i drugie zamiast przeszkodą okazało się wielką, ogromną zaletą.
Postać wiedźmina przykuła moją uwagę już od pierwszego opowiadania i tak już zostało. Żadne, dosłownie żadne opowiadanie nie sprawia wrażenia "zapychacza", co więcej każde ma wpływ na rozwój głównego bohatera. Wiedźmin z końca historii nie jest już do końca tą samą postacią, co wiedźmin z początku. Chociaż właściwie jest. Ale jednak nie jest.
Poczucie humoru panujące w opowiadaniach też bardzo mi odpowiadało. A tego też się chyba obawiałem. Opowiadanie z diabłem chyba najbardziej w tym celowało.
Podsumowując, całość prezentowała zdecydowanie wyższy poziom niż się spodziewałem. Co więcej, poziom ten był utrzymywany, co w zbiorze opowiadań często przecież nie jest taką łatwą sprawą. Polowanie na kolejną część opowiadań czas zacząć.
